De Verworpenen, 1898

De tekening De Verworpenen vormt een van de hoogtepunten in Minnes getekende oeuvre. Ontstaan net voor de eeuwwisseling van 1900 combineert de voorstelling verschillende aspecten van zijn lineaire tekenstijl. Enerzijds is er de verregaande vervorming en uitlenging van de figuren. Daarbij accentueerde de kunstenaar hun gewrichten en hoekig uitstekende lichaamsdelen, bijvoorbeeld in de knokige armen en ellebogen en ook in de ribben van de figuur rechts. De verstrengelde armen en de verkrampte greep van de handen versterken hun onfortuinlijke verbondenheid. Tegenover deze expressieve details staat dan weer de droeve berusting die Minne in de gezichten van de figuren legde. De linkse figuur zoekt bescherming en geborgenheid bij zijn lotgenoot, door het hoofd tegen diens schouder te leggen. In deze zachte omhelzing vervloeit hun golvende, lineair getekende haar. Massief is dan weer de bijna sculpturale plooienwerking die als een sokkel de extreme pathos van De Verworpenen draagt. Zoals in zijn beeldhouwwerk zocht Minne ook hier naar een eenheid door dit universele thema op een krachtige en tegelijk gebalde manier voor te stellen. Tot voor kort was deze tekening alleen bekend via een fotolithografie (privéverzameling). Het museum kocht deze tekening in 2007 uit de oude verzameling van Leo Van Puyvelde, een van de vroegste biografen van de kunstenaar.