Moeder beweent haar dode kind, 1886

George Minne was nauwelijks twintig jaar toen hij Moeder beweent haar dode kind boetseerde. Het was het eerste voldragen werk van de kunstenaar en tevens één van de meest dramatische uit zijn oeuvre. De wanhopige vrouw, die haar levenloze zoontje krampachtig tegen haar schrale lichaam geklemd houdt, drukt op een rauwe, bijna primitieve wijze het medeleven van de kunstenaar met de lijdende mens uit. De frontale houding en de versmelting van de lichamen met elkaar en met het blok waarop ze zitten, wijken totaal af van de klassieke vormentaal die hij kort daarvoor nog hanteerde in de gelijknamige terracottaschets. De deformaties van de ledematen en de ongeremde uitdrukking van diepe smart kondigen het expressionisme aan.