De strohoed, ca. 1914

Jean Van den Eeckhoudt was de kleinzoon van François en de neef van Isidore Verheyden. Bij deze oom kreeg hij zijn eerste opleiding en leerde hij het Belgische luminisme en het Franse impressionisme en neo-impressionisme kennen. Als voormalig lid van “Les XX” onderhield Verheyden immers nauwe contacten met verschillende kunstenaars van deze kunstkring, waaronder Georges Lemmen en Théo Van Rysselberghe met wie Vanden Eeckhoudt bevriend raakte. Voor korte tijd ging hij ook in de leer bij Ernest Blanc-Garin, in wiens atelier hij Henri Evenepoel leerde kennen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat Vanden Eeckhoudts werken in een eerste periode gekenmerkt werden door een impressionistische schildertrant en een realistisch kleurenpalet. Vanaf 1904 spendeerde hij de winters in Menton alwaar hij onder de indruk kwam van het licht en de kleur van het Middellandse Zeegebied. Om deze licht- en kleurenrijkdom te kunnen weergeven, hanteerde hij een schilderstijl verwant aan het post-impressionisme, d.w.z. een levendiger en vrolijker kleurenpalet en een meer divisionistische toets. In het Zuiden onderhield Vanden Eeckhoudt contacten met o.a. Simon Bussy die medeleerling was van Henri Manguin, Charles Milcendeau en goed bevriend was met Henri Matisse. Waarschijnlijk mede dankzij deze ontmoetingen evolueerde Vanden Eeckhoudt naar een fauvistische schilderstaal. Na 1910 zou hij steeds minder de verdeelde toets hanteren en steeds meer de kleur zelf om de schittering van het licht weergeven. Ook in “De strohoed” zijn het de kleuren die het schilderij verlevendigen en de glans van het licht vertolken. De gekleurde vormen zijn ook meer gesynthetiseerd en in een soepele compositie geschikt, waardoor het geheel een zeer decoratief karakter verkrijgt. In een volgende fase werden de vormen nog verder vereenvoudigd en de compositie verder uitgezuiverd. Grote vlakken werden evenwichtig over het doek verdeeld en met soberder tonen gekleurd. De laatste twintig jaar van zijn leven probeerde Vanden Eeckhoudt de kenmerken van de drie voorgaande periodes te verenigen om zo te komen tot een rijpere stijl. De tekening werd minder gesynthetiseerd uitgewerkt en kreeg een lyrischer karakter. De kleuren werden minder fel dan in zijn fauvistische periode en meer bestudeerd naar hun verschillende toonschakeringen, waarmee een grotere gevoeligheid voor ruimte en sfeer in de werken ontstond.