Kudde schapen bij maanlicht

Jacque voelde zich het sterk aangetrokken tot het landschap. Vanaf het midden van de achttiende eeuw was in Frankrijk de natuur een inspiratiebron geworden voor schilders en schrijvers. Vooral na zijn verhuis naar Barbizon, het leven als boer in dit dorp en het contact met Millet, Rousseau en Diaz de la Peña groeide Jacques liefde voor de natuur en het landelijke leven. Voorstellingen van de boer, zijn werk en van dieren als koeien, varkens, kippen en schapen zijn onlosmakelijk verbonden met dit rurale leven. Een motief dat vaak zal terugkeren in de werken van Jacque is de herder en diens kudde schapen, zoals ook aanwezig in Kudde schapen bij maanlicht. Terwijl Brascassat en iets later Toyon hebben gezorgd voor het lanceren van het rund als onderwerp, zo heeft Jacque er voor gezorgd dat het schaap als schilderkunstig motief ingang vond bij de contemporaine kunstenaars. We zien een kudde schapen, geleid door een herder vooraan, bij volle maan door een nachtelijk bos trekken. Typisch voor de meeste Barbizon-kunstenaars is de synthetische behandeling van het motief. Op die manier wordt de nadruk gelegd op het geheel en het zich voortbewegen van een groep. De motieven in dit werk, de herder en zijn kudde, het donkere bos en het maanlicht, brengen bij Jacque gevoelens teweeg die hij wil delen met de beschouwer van zijn werk. Jacques probeert niet alleen een ware, maar ook een poëtische en evotieve voorstelling van het landelijk motief. Daarom blijft het tafereel en de compositie eenvoudig, arm aan detail maar rijk aan evocatie.