Leeuwin (studies)

De tekeningen van Eugène Delacroix zijn thematisch zeer uiteenlopend: thema’s uit het Oude en Nieuwe Testament, mythologische en allegorische taferelen, onderwerpen uit de literatuur en het theater, dieren, portretten van mensen, naakten, landschappen, de Oosterse wereld, stillevens, interieurs en kopieën naar oude meesters. Als animalier gaat zijn voorkeur uit naar paarden en wilde dieren. Deze liefde voor tijgers en leeuw(inn)en deelt hij met zijn vriend, de beeldhouwer Antoine-Louis Barye. Samen bezoeken ze het zoölogische gedeelte van het Musée d’Histoire Naturelle en het Théâtre de la Barrière te Parijs waar dierengevechten worden georganiseerd. In de lijnvoering gaat Delacroix uit van de massa’s en hun verhoudingen waardoor vormen tot stand komen vol leven en beweging. Delacroix zegt zelf dat één lijn op zichzelf geen uitdrukkingskracht bezit. Er is steeds minstens een tweede nodig om die kracht te verkrijgen. In Studies van een leeuwin is dit zeer duidelijk. Rondom de volumes brengt de kunstenaar verschillende lijnen aan die het lichaam van de leeuwin eerder omvatten dan begrenzen. Hierdoor wordt de tekening suggestiever, levendiger en krachtiger in haar expressie. Het gebruik van de pen, met haar mogelijkheden tot gevarieerde streken, draagt nog bij tot deze dynamiek.