Zonnige dag, 1899

Emile Claus’ oeuvre geeft ons een beeld van het alledaagse leven in de Leiestreek rond de eeuwwisseling van 1900. Een schilderij als Zonnige dag, dat precies in dat jaar ontstond, staat model voor zijn verhalend impressionisme. Het doek vertoont merkwaardige parallellen met het werk van een geroutineerd fotograaf. Het wekt immers de schijn op van een momentopname, en is als het ware een venster op de realiteit. De abrupte afsnijdingen op de voorgrond accentueren het levensechte van de voorstelling. Tegelijk is het een weldoordachte en uitgebalanceerde compositie, waarbij de verschillende componenten van de voorstelling door het unificerende licht en contrastarme koloriet worden samengebracht. Typerend voor deze periode in Claus’ werk is ook het zachte schaduwspel, waarbij een doorgaans onzichtbaar bladerdek het harde zomerse zonlicht filtert en licht en schaduw over de voorstelling tovert.